Nieuwsbrief januari 2024

Een nieuw kalenderjaar is begonnen voor ons allemaal.
Welke klank en welke kleur dat jaar krijgt, hangt van allerlei factoren af, ook of we er zelf muziek in gaan leggen of het penseel ter hand nemen.

De ERN Parijs is van start gegaan waarin het woord ‘minder’ lijkt te domineren.
Een predikant die minder gaat werken, minder kerkdiensten, minder ‘uitzichtjes’, minder vergaderingen, er zijn minder kerkgangers dan vroeger, minder …

Dit klinkt triest. Zondag jl. zei ik bij onze nieuwjaarsbegroeting in de kerk dat ‘minder’ slaat op frequentie. Niet op minder intensiteit, op inhoudelijkheid, op bemoediging, op creativiteit. Niet op minder aandacht en warmte voor elkaar. Anders, dat wel.

Belangrijk is dat – en dat geldt voor degenen die in en rond Parijs wonen maar ook voor anderen die zich betrokken weten bij de ERN – kijk geregeld op onze website: www.ernparis.fr
De data van activiteiten zijn hierop terug te vinden, evenals de ‘uitzichtjes’, overwegingen, kERNbrieven, kerkdiensten die in de kerk zelf plaatsvinden en via YouTube te volgen zijn of terug te kijken, etc. De Kerkenraad nodigt u uit om de data gelijk in uw agenda te noteren en hoopt dat er met een lagere frequentie een hogere opkomst zal zijn.
Het is één van de voordelen van het digitale tijdperk dat er op eenvoudige manier contact kan blijven.

En natuurlijk is het fijn als we elkaar hoe dan ook ontmoeten en elkaar in de ogen kunnen kijken.
De kerkenraad en ik blijven ons inzetten om naast «gewone» vieringen ook bijeenkomsten van ‘Mozaiëk op zondag’ te organiseren (de eerste is op zondag 4 februari waarin we theoloog/verhalenverteller Kees Posthumus mogen ontvangen).

In het Zuidfranse Carpentras staat op de muur van een wenteltrap van een voormalig Dominicaans huis deze tekst, ooit geschreven in turbulente tijden:

Misschien is een van onze meest dringende taken opnieuw te leren reizen
Eventueel zo dicht mogelijk bij thuis
Om opnieuw te leren zien.
De ontdekkingstocht zal lang zijn, gevarieerd en fascinerend
Laat ons niet langer talmen: we vertrekken!

In beweging trekken we 2024 in. Gevarieerd en fascinerend.
En wie weet zien we elkaar op onze tocht. Moge het zo zijn!

Hartelijke groet, mede namens Rianne Courtin, Dianne Valenciennes en Harold Franse,

Ruth van der Waall-Schaeffer

Troost en tederheid

“Weet u, soms moet ik een warme douche nemen om zoiets als een arm om mijn vermoeide schouders te voelen”, zei iemand tegen mij. We hadden een gesprek over troost en tederheid.
Toch wel herkenbaar als je ‘s avonds alleen thuiskomt, moe en leeg. Je verlangt dan naar een aai of alleen maar een warme blik. Eigenlijk zitten we vaak op elkaar te wachten, te wachten op een gebaar van troost en bemoediging. Troost en bemoediging zijn echte Adventswoorden. We worden ertoe opgeroepen door Jesaja: “Troost, troost mijn volk, zegt jullie God…” Dat klinkt wat afstandelijk, maar het gaat om iets dat dichtbij is: een hartelijk gebaar, hé, je staat er niet alleen voor. Want hopen en vertrouwen kun je niet in je eentje. Je hebt elkaar daarbij nodig. Ja, ik denk echt elkaar, en niet enkel elkaars inzicht in de toekomst of zo. Hopen is niet de toekomst kennen, maar samen met anderen in vertrouwen staande blijven.
Om deze hoop gaat het in de tijd voor Kerst, de Advent: uw God is op komst. Maar niet een God die even alles komt regelen, op een zelfverzekerde manier. Huub Oosterhuis heeft dat mooi verwoord in het lied “Uit uw hemel zonder grenzen, komt Gij tastend aan het licht, met een naam en een gezicht, even weerloos als wij mensen” (lied 527). Aarzelend, maar onweerstaanbaar wint Gods licht het van onze antraciete nacht. Stil wil Hij “God met ons” zijn, Immanuël. Een kracht in ons worden om de toekomst vorm te geven die liefdevol, speels en kleurrijk is.
We zitten vaak op elkaar te wachten, op een gebaar van troost en bemoediging waarin we de aanwezigheid van God mogen vermoeden. We moeten het elkaar laten voelen.
De klassieke Adventsliturgie gebruikt een prachtig beeld voor Gods komst in deze wereld: Rorate Coeli, Dauwt hemelen… laat dalen gerechtigheid uit de wolken (o.a lied 432a). Dauw is zacht, fris.
En dát dan uit de hemel. God nadert niet in de storm, maar in de dauw, in de milde regen. Zo wil Hij onze vermoeide, zware schouders verkwikken, ons doen leven in hoop en vertrouwen, en ons helpen samen staande te blijven.