Stilte heeft allerlei toonaarden. Als ik alleen in alle vroegte met mijn hond, op het wijdse strand van Terschelling loop, is het er stil. Heel stil. Je hoort weliswaar het geluid van de golven, de wind, maar dat is anders.

Dwalend door de bergen heeft de stilte weer een andere klank. En als ik ‘s avonds laat in mijn tuin in het zuiden naar de sterrenhemel kijk, is de stilte bijna tastbaar. Al hoewel ik heel graag zing en van muziek kan genieten, werk ik altijd in stilte.

Ik houd van stilte. Door stilte ervaar je ook meer je zintuigen. Je ruikt opeens meer, je hoort andere geluiden, misschien hoor je je harteklop, je voelt je ademhaling… Stilte kan meer zeggen dan woorden. Als twee mensen van elkaar houden – en dat kunnen partners zijn of dierbare vrienden, maar ook ouder- kind , en ze kijken elkaar in de ogen, dan gebeurt er iets, dan raakt dat je hart. Omdat het op dat moment stil is.

En dat geldt ook voor stilte in een kerk en in de kerkdienst. En dan niet even een toevallig moment tussen het ene en het andere liturgisch moment, maar bewust gezochte stilte. Zomaar stil zijn tot God. Woordeloos bij elkaar zijn. Niet alles invullen voor en over God, nee, de Ene de ruimte geven. In stilte komen dingen, misschien wel God, naar je toe. Stilte is in de Bijbel een manier, of misschien zelfs een plaats om God te ervaren. Maar ook elkaar. In stilte ontstaat weerklank.

Gezamenlijke stilte in de kerkdienst, ik beleef dit als heilige momenten. Stilte na de Schriftuitleg om de woorden in je lijf en ziel toe te laten.  Een wonen in de stilte. Stilte zo broodnodig in onze lawaaierige cq gewelddadige samenleving.

Laten we de stilte koesteren, in het kleine Parijse kerkje aan de Boulevard Auriol.