Ruth van der Waall-Schaeffer
Luidkeels zong ik het vroeger achterop de fiets bij mijn moeder. Het zal de melodie geweest zijn die de woorden vergezelde waardoor dat kleine meisje enthousiast meegesleept werd. Het gaat hier om een kerklied van Jacqueline van der Waals (†1922) ‘Wat de toekomst brenge moge, mij geleid des Heren hand…. Leer mij volgen zonder vragen…’ Nou, noch destijds als ukkepuk noch nu als yep (voor degenen die deze discussie in Nederland niet hebben gevolgd: ‘yep’ staat voor ‘Young Elderly Person’) zijn die zinnen op mij van toepassing.
Volgen zonder vragen. Juist in de joodse traditie, de traditie van de synagoge, hoort vragen stellen erbij, want zo kun je op het spoor komen hoe des Heren hand leidt, wie de Heer is! Vragen hoe wij met die Heer om willen, kunnen en mogen gaan. Ik ben blij dat ik altijd de ruimte heb gevoeld in de kerk waar ik opgegroeid ben, en ook gedurende mijn studie theologie in Amsterdam, dat vragen er mochten zijn.
Wie ben jij God? Wie ben jij mens? Waar ben je God? Waar ben je mens (Gen. 3)? Daar al vragende een lijntje tussen leggen. En wat je dan ontdekt is dat er steeds weer nieuwe vragen komen. Als je net denkt: ‘Nu weet ik wie God is’, blijkt dat beeld je weer te ontglippen. Als ik net denk: ‘Nu Ruth, zo zit je in elkaar’, dan gebeurt er iets, en groei ik weg uit dat beeld. En dat brengt dat lijntje tussen God en mij ook in beweging. Zoals de zee en haar golven. En dan de laatste woorden uit dat lied van Jacqueline van der Waals: ‘Met een rustig kalme moed’. Op een rustige, kalme wijze de moed hebben die vragen te blijven stellen.
Vragen laten bestaan, betekent de vaste antwoorden wie of wat God is, durven loslaten. Dat betekent ook je zelf steeds wéér bevragen, met behulp van verhalen uit de Bijbel, de literatuur, de kunst, èn je naaste. Dat is iets voor alle leeftijden.
(Be)vragen en loslaten, met een rustig, kalme moed.
verzenden...